Aşk bir gün gelip bitecek

Yaygın  bir inanış, aşkın bir gün gelip biteceğini kabul ediyor..
Hatta aşkın insan kimyasının bir sonucu olduğuna inananlar , telaffuz edilmesi zor bir hormon isimleri de vererek,  bunların nasıl salgılandığını ve belirli bir sure sonunda bu salgının nasıl etkisini yitirip , aşkı öldürdüğünü neredeyse matematik kesinlikte ifade edebiliyorlar.
insan davranışlarına hakim olan böyle kesin kuralların varlığına inanmıyorum. Eğer bu yaklaşım doğru olsaydı dünyanın her yerinde, her koşulda, her tür insanın aşk öyküsü birbirinin aynı olurdu . Böyle olmadığını biliyoruz.
Ancak bir türlü açıklayamadığımız şey , bazı insanların nasıl olup da neredeyse olumsuz bir askla birbirlerini sevebilmeyi başardıkları. Acaba diyorum , bu aşkları olumsuz yapan şey içindeki fırtınanın varlığını korumayı başarabilmesi mi?
Birbirini  seven iki insanın seven iki insanın zaman içinde birbirinin içinde eridiğini biliyoruz. Ask ilişkisi, ayrı ayrı kişilikleri sanki bir potada eritiyor ve insan kişiliğini yeni bir potaya dokuyor. Adeta iki kişilikten , yepyeni bir tek kişilik çıkıyor. Gasset  şöyle diyor : “ Sevgi eyleminde iki kişi kendilerinin dışına çıkarlar. Belki de doğanın insana, kendi dışına çıkıp başka bir nesneye yönelme olanağı tanıdığı en yüce etkinliktir sevgi,” diyor.
Sanıyorum  işin sırrı ‘fırtınayı’ korumayı başarabilmekte yatıyor. Enis Batur , Cogito’da yayımlanan bir yazısında aşkın yaşaması ‘gerilimin devam etmesine’ bağlıyor. ‘Kavuşma’ nin efsanenin yitirilmesi demek  olduğunu soyluyor. “ Bir araya gelindiğinde aşk ölmeye başlayacaktır. Toplumsal düzenler hangi evrelerine bakılırsa bakılsın bu türden bir sonuç-yorum ile kuşatmıştır bireyleri .Mutsuz ask, ask olarak yaşayıp gitme şansını taşımış; mutlu ask , Aşk’in olumunu hazırlamıştır. Onlar ermiş muradına – o noktada biter hikaye: mutlu aşkın anlatılmaya değer bir yönü bulunmamıştır, “ diyor.

Behcet Necatigil de bunun altını çiziyor:

Daralan gecede
Bos yere aramak sevinci
Beraberken acı yan
Ayrılınca neden böyle çekici

Artun Ünsal da Cogito ‘ da ” Her şey tükenir çünkü, ask da. Masallardaki gibi bir varmış , bir yokmuş, dere tepe gidilesi. Masalla ask birbirine karışır , bir aşk varmış, bir aşk yokmuş. Aşk  da bir yoldur. Ne yazıkki ! Yasam biter yol bitmez . Asklar baslar, bir gun biter, ama ask sürer. Çünkü yaşam aşktır,” diye yazdı. Hüsrev Hatemi , William Blake’den bir alıntıyla  yanıtlıyor aynı soruyu: ‘Ancak söylenmemiş aşklar, aşktır! “  Sebahattin Eyüboğlu’nun aktardığı  bir öykü geldi aklıma. Eyüboğlu, bir  köylüye sormuş, aşk nadir,, diye… “Sevdiğine kavuşamazsan aşk olur, “diye gelmiş cevap.
Tomris Uyar da, Tan Oral ‘dan naklen şöyle yazmıştı: ‘Aşkta engel ne kadar büyük olursa, aşk da o kadar büyük olur.” Simdi  bir de Fuzuli’yi hatırlayalım. Bütün ömrünü aşk için ah vah ederek geçiren Fuzuli’yi.
Cefa vu cevr ile mu’tadem anlarsın n’olur halim
Cefasina had u cevrine payan olmasın  ya Rab
( Cefa ve eziyetlerle o kadar senli benli oldum ki, olmadan halim nice olur. Tanrım, - sevgilimin- cefasına bir sinir, eziyetlerine de bir son olmaz . )
 
Herkes bu kadar karamsar değil  elbette . Napoleon Bonaparte , Josepline’e yazdığı bir mektubunda bütün kadınların duymak istediği sözleri soyluyor: “Eğer kalbim sonsuza dek  sevmeyecek kadar aşağılık olsaydı , dişlerimle parçalardım onu ‘Seni daha az seviyorum’ diyeceğim Gün , aşkımın da, yaşamımın  da son günü olacak.”
Tabii, bu Napoleon’un bu mektubu yazdığı sıralarda bir suredir ayrı kaldığı  Josephine ‘in hasretiyle yanıp tutuştuğunu da eklemek gerek. Ama ask, sairlere hep ayni sonu hatırlatır. Ahmet Hâşim gibi:

Bizden daha evvel erişenler
Ağlar bugün evvelki hayale

Son olarak Ahmet inam dan küçük bir  bolum aktarmak isterim aska dair...Şöyle diyor hoca:
Aşkta benim teorim şu; aşk doğuştan hormonlarla ilgilidir ama aynı zamanda kazanılması, edinilmesi gereken de bir şeydir. Emek ister.
Hormonu iyi salgılayan aşık olduğunu sanabilir, çıldırabilir, azabilir ama aşk ayrı bir şey. Bir sanat, bir güzellik yaratmaktır aşk. Hıyarların, hamhalat  heriflerin işi değildir. Diyelim ki kızın birini görüyorum, içime bir ateş düşüyor
ve aşık oluyorum. Yok, öyle yağma, böyle beleş bir şey olabilir mi? Ateş düştükten sonra ne halt yediğine bağlı olarak aşk olur ya da olmaz. Ateş  düştükten sonra o ateşi düşüren kişiye gidip onu söndüreyim hemen  diyorsan, orada aşk yoktur. Ama aşk düştüğünde; kendimizi, hayatı,  yaşadığımız kültürü anlamaya ve dönüştürmeye çalışıyorsak, işte aşk odur.
Bize insan olduğumuzu hatırlatır ve büyük bir sorumluluk yükler. Aşık olduğum zaman aklıma şu gelmeli, aşığım, demek ki yapacak çok iş var. Yani  aşktan aldığımız enerjiyle bir yere bir ağaç dikebiliyorsak, bir insana yardım edebiliyorsak, farklı kitaplar okuyabiliyorsak, gereğini yerine getirdiğimiz
şeydir. Aşk eşittir sevgili değil, iki kişilik de değil çok kişiliktir aşk. Bütün dünyayı düşman belleyip Leyla´yı sevmek değildir. Leyla´da bütün insanlığı sevmektir.

Son olarak da Erick from un kitabin da okuduğum PARACELSUS un  bir kaç sözünü aktarmak istiyorum ki, çok etkilemiştir beni.

Hiçbir şey bilmeyen  hiçbir şeyi sevmez.
Hiçbir şey yapamayan, hiçbir şey anlamaz.
Hiçbir şey anlamayan, değersizdir. Oysa anlayan kişi ayni zamanda sever, farkına varır, görür...
Bir şeyin aslında, ne kadar bilgi varsa daha fazla sevgi vardır...