Hayatın ayazını ciğerine çekmiş,
kendi gibi soğuk karanlıkta
deva bulan biri olmak.
Geçmişimin,
intikamla gölgeleyecegini bilmek geleceğimin…
İçten içe sabırla,
merhameti öldürerek büyümek.
Soğuk bir gecede
yürekleri parça parça eden bir kıyımın
ölümden önce bir hayat vardır demesi…
Tıpkı intikamın doğduğu o lanet gün gibi...
Koşmak, koşabilmek
Saklanacak bir yer kalmayana kadar…
Biliyorum…
Gittiğim her yere, buz gibi kışı getirmek.
İntikam hırsını bir çığ gibi büyütmek içimde.
Her seferinde şekil aldırır kırık dökük vicdanıma…
Sarmalamak, sevgiyle ve şefkatle,
sakınmak tüm gözlerden umudu…..
Af dilemek birbiri ardına…
Tespihe dizilir gibi ardı ardına
dizilen kehribar rengi acıları yaşamak…
Tespih bu; sabır çektirir, ah çektirir.
Ama hep çektirir.
Oysa benim parmaklarım, onun tesbihini çekemezdi.
İnsanım: umutsuzluktan, umut üreterek gelmişim bugüne…..
Zor iştir değişme olasılığı olan fikirlerin sahibiymiş gibi kalabilmek.
Soğuk taşları gönlünün ateşinde ısıtmak.
Zor iştir değişmek…
Tıpkı kader gibi,
hep size çektirir.
Rengini yârin gözlerinden alır kimi zaman,
kimi zamansa zifiri karanlıktan.
Zordur yazının sahibi olabilmek.
Uzun bir yolculukta olmak.
Af dilemek birbiri ardına…
ATALAY KIZILAY
FACEBOOK YORUMLAR