İçimde konuşuyordu biri. O ben miydim…? Mutluluğum mu…? Hüznüm mü…? Neydi kimindi o ses…? Var olan dururken, başka bir şeyi arama… diyordu. Var olan neydi…?
Oysa, kalbi temiz tutmak sağlam direnişdi. Bir sessizlik vardı içimde, hiç bir gürültünün elimden alamayacağı. Benim sessizliğim… Hayatıma girdiğinde beni çok mutlu edebilecek her şeyi dışarıda bırakmakmıydı hatam…?
Hatam… ? Neydi hatam…? Ne kadar düşünsem boş…? Derinlerimde konuşan, tanımadığım, sözlerin sahibi kimdi ? O ses kimindi ?
Alıştığım ve bağlandığım şeyleri değiştirme korkusu mu…?
O yalancı ,yabancıydı, ben degildim o ses.
Fısıldıyordu durmadan, unutma diyordu….unutma kaderin üstüne bir kader var, mutlu olmaya çalış. Anladığımı zannettiğim dünyanın, karanlığında yol alma zamanıydı. Belkide farkında olmadan, yepyeni bir hayatın ortasına doğru. Hepsinin hiç, her şeyin bir, olduğunu sezene kadar.
Farkında olmak, bendim bu ses diyebilmek. Mutlulukta nefes almak.
Herseyi yutmaya hazır bu toprağın üzerinde. Kötüyü terk edip gitmek. Ölüme çelme takabilmek, gidebilmek ardına bile bakmadan.
Gidebilmek…..korkmadan….
FACEBOOK YORUMLAR