Ölmeden evvel seviştiğim yanlarımın ve yaşadıklarımın üzerine bir sürü sıgara içmiştim; son olsun diye bir tane daha yaktım. Sanırım en sevdiğim müzik de sendin.... Uyku da zaman gibi geçtimi geri gelmiyor. Neyi yaşamak için geldiğime bakamadan, belkide değişmemek için değişiyormuş taklidi yapıyorum. Kendimi hafifçe heyecanlı hissediyorum. Hayat denen çukurdan çıkarılması gereken bir "ben"… Kimse kendinden kaçamıyor. Hükümsüzüm. Ve ben, bu arada, sigarayı tazelediğimi gördüm yine. Sinirlendirici bir şey… Bu sigaradan ne umuyordum? . Çekip gitmesi gereken hastalık, bağımlılık, alışkanlık işte. Ama sen yoksan; sigara var, şarkılar var, resmin var yani. Sıkıntı yok. Herkes birbirine ait sanarak kaçmıyormu benliğinden? Rastgele bir yere şöyle uzanıverdim. Uyumak üzere gözlerim, yorgun. Uyuyamıyorum. Uykuda değişeceğimden korkuyorum… Çok geçmeden kalbimin de sol yanda olduğunu hatırladım, sağa döndüm. Bedenim böyle daha rahattı, ama kafamda bir eksiklik var gibiydi. Yeni benliğin tarifi, öyle bir süreçtir ki daha ikinci çekişini yaşayan sigarayı geberttiğim gibi. Ne kadar az, ne kadar yanlış, ne kadar eksik: sağ yana yatarken film kopmuştu. Sigarayı, ışığı söndürdüm. Akreple yelkovan, sarmaş dolaş, tek çizgi! Pusulamın rotası kalbimin içinde bir yerlerde...Aramaya ömür yetmez vaktim doldu, bu can yoruldu....Işığı Söndürdüm!...
FACEBOOK YORUMLAR