Mümkün olan her türlü engeli koyduk

İspanya´da yayımlanan La Vanguardia gazetesi,´´günümüzün Türkiye´sinin atası Mustafa Kemal Atatürk’ün belirlediği çizgide, yıllardır Avrupalı olmak için yalvardıktan sonra, tekrar “Osmanlı” olmak istiyor. Avrupalı olmak istiyorlardı ve biz onlara izin vermedik. Sivil otoritenin askerî otorite üzerindeki üstünlüğü veya devletin dinî karakteri gibi bizim için çok belirgin konuları halletmeleri gerektiği doğrudur. Bu istekleri konusunda asla bize açık şeyler söylemediler. Ancak biz, önlerine Avrupa olarak özellikle de -Fransa ve Almanya- mümkün olan bütün engelleri koyduk. Sonuç aşikârdır: Türkiye, geleceğini artık Avrupa’da görmüyor´´ değerlendirmesinde bulundu.

La Vanguardia´nın Türkiye analizi şöyle:

Josep Pique

Coğrafya değişmez, hep vardır. Şu iki görüşe bakılmaksızın milletlerin dış politikalarını yorumlamak imkânsızdır: Coğrafya, komşuluğu ve stratejik çıkarları tayin ederken tarih ise müttefikleri, hasımları ve ihtirasları işaret eder.

Örnekler çoktur. Rusya, her zaman, Baltık kıyılarını genişletmek ve aynı zamanda Karadeniz’i kontrol etmek, Kafkasya’yı ve Hazar’ı yönetimi altında bulundurmak, Orta Asya’yı denetimi altına alarak sonrasında Sibirya’yı Japon Denizi´ne kadar topraklarına dâhil etmek ve her zaman Orta ve Doğu Avrupa’yı hegemonyasında tutmak arzusunda oldu.

Çar Büyük Petro ve Çariçe Katerina, bu imparatorluk hayalinin açık bir şekilde temsilcileri oldular. Fakat bu paradoksal hırs, Bolşevik devriminden sonra Sovyetler Birliği’nin (yirmi sene önce on beş ülkeye ayrıldı) kurulması ve uydu ülkeler diye adlandırılan devletlerin politik bağlılığı ile -Brejnev’in ünlü deyişiyle “sınırlı egemenlik”- Varşova Paktı adı altında son buldu.

Belirgin örneklerle devam edecek olursak “izole ada”Japonya, komşuları olan Rusya ve Kore’ye karşı yaşam alanı aradı. Sonrasında Pasifik’e doğru açıldı ve sonrasında da geçen yüzyılın ortalarında Birleşik Devletler ile çarpıştı ve bu her ikisine de çok pahalıya mal oldu. Özellikle Japonlar, Hiroşima ve Nagazaki trajedileri ile bunu çok pahalıya ödediler. Birleşme sonrasında hepimizin bildiği korkunç sonuçlarıyla "yaşam alanı (lebenstraum)" arayan Almanya gibi.

Diğer bir örnek de Büyük Britanya için bir tehdit olabilecek (İspanya, Fransa veya Almanya gibi) ve deniz üstünlüğü ile deniz yollarının kontrolünü problem hâline getirebilecek bir Avrupa devletinin güçlenmesi ihtimalini zayıflatma amaçlı İngiliz siyasetidir. Sömürge siyasetine bakarsak önemli olanın, Cebelitarık’tan Mayorka’ya, Malta’ya veya Kıbrıs’a kadar olan bu kontrolü garanti altına almak olduğunu görürüz. Tarihte birçok örnek var. Güneydoğu Asya’daki Endonezya’dan, Güney Amerika’daki Brezilya’dan veya Afrika’daki Güney Afrika Devleti´nden bahsedebiliriz.

Ancak bugün sizlere tarihin tekerrür ettiği başka bir olaydan bahsetmek isterim. Türkiye’yi kastediyorum. Neredeyse yüz yıldır çöküşte olan ama bugün gelişen bir ülke. Avrupa, onu küçümseyerek ve düşüncesiz bir şekilde, bazıları doğru bazıları yanlış bin bir bahane ile ona kapılarını kapattı. Buna hemen geri döneceğim. Fakat şimdi tarihi hatırlatmakta fayda var. Çünkü tarihî olarak Müslüman dünyasının birleştirici bir unsuru olan Osmanlı İmparatorluğu, hiç şüphesiz yüzyıllar boyunca Anadolu´dan çıkan mükemmel bir siyasi varlık oldu: Babıali’den yönetilen imparatorluk.

Muhtemelen de biz Avrupalılar, 1453’te Bizans’ın çökmesinden 18. yüzyıla kadar Osmanlıların, Küçük Asya’ya, Kuzey Afrika’ya, Orta Doğu’dan Cezayir, Mezopotamya, Kızıl Deniz, Arap Yarımadası (Mekke dâhil), Karadeniz ve Avrupa’nın büyük bir bölümüne (Yunanistan, Bulgaristan, Romanya, Ermenistan ve Macaristan ile elbette ki Balkanlar) kadar hâkim olduklarını unuttuk. Osmanlı yayılması, 16. yüzyılda Muhteşem Süleyman döneminde, Viyana ve Venedik kapılarına kadar vardı. O zamana kadar durdurulamayan Türk yayılmacılığının önünü kesmekten başka bir sonuç getirmese de İspanya, Papalık ve Venedik ittifakından oluşan filo, 1571’de, Korinthos Körfezi’ndeki Lepanto’da Türkleri yendi.

Yayılmacılık, sadece askerî açıdan değil hiç şüphesiz dinî açıdan da oldu. Aynı zamanda ekonomik, siyasi, ideolojik ve kültüreldi. Bir hegemonya iradesinin açık tezahürü. Ek bir bulgu daha: Boyunduruğu altındaki Arap dünyasıyla birlikte Şiilik karşısında Sünniliği savunarak Pers (bugünkü İran) tehdidine karşı koymak…

Habsburgların Avusturya-Macaristan İmparatorluğu’na, Çarlık Rusya’sına, Perslere (İran) ve net olarak da Katolik Avrupa’ya karşı koyarak... Arapların bakış açısıyla, Osmanlılara karşı verilen savaştan başka bir şey olmayan Haçlılara karşı durarak.

Tarih tekerrür ediyor. Çünkü bugün Türkiye, zamanında Osmanlı İmparatorluğu’nun çöküşünün ve Birinci Dünya Savaşı’nın kaybeden güçleriyle ittifakının ardından günümüzün Türkiye´sinin atası Mustafa Kemal Atatürk’ün belirlediği çizgide, yıllardır Avrupalı olmak için yalvardıktan sonra, tekrar “Osmanlı” olmak istiyor. Avrupalı olmak istiyorlardı ve biz onlara izin vermedik. Sivil otoritenin askerî otorite üzerindeki üstünlüğü veya devletin dinî karakteri gibi bizim için çok belirgin konuları halletmeleri gerektiği doğrudur. Bu istekleri konusunda asla bize açık şeyler söylemediler. Ancak biz, önlerine Avrupa olarak özellikle de -Fransa ve Almanya- mümkün olan bütün engelleri koyduk. Sonuç aşikârdır: Türkiye, geleceğini artık Avrupa’da görmüyor. Bunu, tarihteki yerini yeniden elde etmekte görüyor. Hegemonyasını Arap ve Müslüman dünyasına yayarak ve diğer ülkeler için “ayna” olarak... İnşallah Tunus veya Mısır için öyle olur. Ancak önemli olan Türkiye’nin yüzde 9 büyümesi ve yeniden büyük bir güç olacağıdır.

Avrupalı olmasını istemediğimiz için -ki büyük hata- onu, Batı’nın yanına çekelim. Umarım henüz vaktimiz vardır.